Στη
μυστική κρυψώνα του θεού, οι μέρες είναι καχεκτικές, ανύπαρκτες, ανάξιες λόγου.
Ο ήλιος, σκληρός, ανελέητος, εκεί είναι ανεπιθύμητος, δεν μπαίνει μέσα ποτέ.
Και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν, ευγενικοί, ευχάριστοι και αισιόδοξοι, δεν
έχουν θέση εκεί μέσα. Προσπερνούν βιαστικά απ' έξω, τυχαία πάντα, λοξοκοιτάζουν
φευγαλέα και συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν προλαβαίνουν.
Μα οι
νύχτες είναι μεγάλες, αξημέρωτες, υγρές και άσπιλες. Σώζουν. Αυτούς που πρέπει.
Τους προορισμένους. Κάθε Σάββατο βράδυ. Στο ναό. Μέχρι πρωίας.
