Εδώ και πάμπολλα χρόνια έχει
χαθεί κάθε ελπίδα για την χώρα, αλλά και σχεδόν για όλο τον πλανήτη. Παντού
έχουν επιβληθεί με τη βία ισχυρά αυταρχικά και τυραννικά καθεστώτα, με την
ανοχή των τρομοκρατημένων υπηκόων, μία μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης και έκτακτης
ανάγκης. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα
αλλαγής προς το καλύτερο, ενώ κάθε προσπάθεια εξέγερσης είναι μάταιη και
αυτοκτονική, οδηγώντας στον αποκεφαλισμό των πρωταιτίων, αφού προηγουμένως
βασανιστούν σκληρά σε δημόσια θέα για παραδειγματισμό. Ο κόσμος βρίσκεται,
μόνιμα πια, στη βαρβαρότητα. Οι άνθρωποι απλά φυτοζωούν, χωρίς νόημα και σκοπό,
παρόλο που δεν κουράζονται πολύ, αφού οι περισσότερες δουλειές γίνονται από
ρομπότ και υπολογιστικά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. Οι πιο επικίνδυνοι
παραπτωματίες ευνουχίζονται (κυρίως όσοι διαπράττουν σεξουαλικά αδικήματα) ενώ
απ’ το κράτος υπάρχει ολοκληρωτικός προγραμματισμός γεννήσεων και θανάτων. Ο
έρωτας απαγορεύεται και το σεξ γίνεται μόνο για λόγους αναπαραγωγής. Όλοι, πλην
των κυβερνώντων, γνωρίζουν πότε θα πεθάνουν. Έτσι, ο πληθυσμός του πλανήτη έχει
σταθεροποιηθεί. Τα εκατό χρόνια είναι το ανώτερο όριο επιβίωσης, τότε γίνεται στο
άτομο ευθανασία, έτσι ονομάζεται το ξεκαθάρισμα. Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει
και να ζήσει περισσότερο. Ακόμα κι αν το σκάσει και κρυφτεί στα όρη και στα
άγρια βουνά και σ’ άλλα απρόσιτα μέρη, εκείνοι θα τον βρουν (έχουν προηγμένη
τεχνολογία) και θα τον δολοφονήσουν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν δίκη.
Απ’ την άλλη, τα παιδιά, αμέσως μετά τη γέννησή τους, αποχωρίζονται τους γονείς
τους και ανήκουν αποκλειστικά στο κράτος, που φροντίζει για την ανάπτυξη και
την εκπαίδευσή τους, σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες και τις ατομικές τους
δεξιότητες. Έτσι, παντού και πάντα βασιλεύει πλήρης τάξη και ασφάλεια. Κάποιοι,
για λόγους αξιοπρέπειας, δεν αντέχουν την απάνθρωπη κατάσταση και αυτοκτονούν.
Άλλοι, οι πιο ριψοκίνδυνοι και περιπετειώδεις, προσπαθούν να δραπετεύσουν, αλλά
και πού να πάνε. Σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλη ατυχία να γεννιέσαι και δεν
είναι λίγοι εκείνοι που εύχονται τον ολικό αφανισμό του ανθρώπινου είδους, ας
πούμε από κάποιον πανίσχυρο ιό εξολοθρευτή. Τότε η φύση θα εκδικηθεί. Πλέον δεν
υπάρχει καμία σανίδα σωτηρίας, έχει χαθεί
κάθε ελπίδα. Η νέα τάξη πραγμάτων είναι μόνιμη και οριστική. Παρόλο που οι
εξουσιαστές δεν μπορούν να ελέγξουν ακόμα τη σκέψη των υπηκόων, κάτι που αποτελεί
μια ασήμαντη λεπτομέρεια, ένα μικρό πρόβλημα που μελλοντικά η επιστήμη και η
τεχνολογία θα το λύσει κι αυτό, όπως όλα τα άλλα. Έτσι τουλάχιστον οι κυβερνώντες
πιστεύουν και αισιοδοξούν.
Συγκεκριμένα, την μικρή του
πόλη κυβερνούν με σιδηρά πειθαρχία και δρακόντειους νόμους οι πέντε άρχοντες,
γνωστοί και ως νυχτερινό συμβούλιο γιατί συνεδριάζουν, αποφασίζουν και
διατάσσουν πάντα τη νύχτα, κεκλεισμένων των θηρών. Αυτοί δίνουν λόγο στην
κεντρική κυβέρνηση της χώρας και οι τελευταίοι με τη σειρά τους στο παγκόσμιο
συμβούλιο των λαών και των εθνοτήτων, όπως ονομάζεται κατ’ ευφημισμό. Όμως, παρόλα
αυτά, εκείνος επέλεξε να επιστρέψει. Από το πουθενά. Λίγα πράγματα θυμάται από
τα χρόνια της μεγάλης περιπλάνησης και τίποτα από την πρώτη του ζωή. Η μνήμη
του άδειασε σαν να του έκαναν λοβοτομή. Όμως, παραδόξως, ακόμα αισθάνεται και αναζητά
την ελευθερία του. Κανείς δεν μπόρεσε να του ξεριζώσει αυτές τις αρχέγονες
ενορμήσεις. Νιώθει σαν το πουλί στο κλουβί, μα αντίθετα από κείνο δεν μπορεί να
συνηθίσει τη σκλαβιά του και να την απολαύσει. Θέλει να αποδράσει, αν και
γνωρίζει πως οι πιθανότητες επιτυχίας είναι ελάχιστες. Τουλάχιστον θα προσπαθήσει.
Για την τιμή των όπλων. Κι όπου βγει.
