ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ

Επειγόντως ζήτησαν

ένα σκουρόχρωμο κουστούμι

λευκό πουκάμισο και παπούτσια

η γραβάτα δεν τους ήταν απαραίτητη

ούτε τα εσώρουχα και οι κάλτσες

για τα υπόλοιπα αρκούσε

η ταυτότητά του και μια

εξουσιοδότηση

Κι αυτός

δεν θα ‘χε πρόβλημα

αφού δεν φόραγε ποτέ

εσώρουχα και κάλτσες

ούτε βέβαια γραβάτα και κουστούμι

μα έτσι κι αλλιώς

στην μικρή αυτή λεπτομέρεια

δεν μπορούσε πλέον να φέρει αντίρρηση

ούτε καν για το πόδι που του έκοψε το αμάξι

σάπιο και άχρηστο πλέον

ανήμπορο να φορέσει

ένα παπούτσι

Μόνο τα αγαπημένα του λουστρίνια

που τα φορούσε σε κάθε

επίσημη περίσταση

έπρεπε τώρα

να βαφτούν

μαύρα

ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ

Βήμα αργό

βλέμμα θαμπό

ξανθό μαλλί ξεθωριασμένο

τα χρόνια πέρασαν

η παλιά ομορφιά ξέφτισε

κοιτούσε χάμω και κάπνιζε

ακόμα άφιλτρα υποθέτω

δεν με είδε

πήγε να πέσει πάνω μου

και προσπέρασε σκεφτικός

Έμπλεκε συνέχεια σε καβγάδες

έπαιρνε αποβολές

έκανε απουσίες

έχανε τις τάξεις

είχε προβλήματα στο σπίτι

από διαλυμένη οικογένεια έλεγαν

οι λεπτομέρειες περιττές

κάποια στιγμή μπερδεύτηκε άσχημα

καμένος είπαν

ξέμπλεξε μα το βλέμμα του έμεινε

θολό σκοτεινιασμένο

κόκκινη στάχτη

Κι όμως κάποτε

υπήρξε έξυπνο παιδί

όμορφο αγόρι

το πιο καλό

Έναν ολόκληρο χρόνο μαζί

στο ίδιο θρανίο 

Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΝΤΙΝΟΣ

Με τον τρόπο του Νίκου Καρούζου

Ασεβείς λέξεις σε αμαρτωλές ιστορίες  απόγνωσης

σεμνός άνθρωπος και τίμιος έλληνας

ο ποιητής που ανέβασε την μοναξιά στο ψηλότερο σημείο

ενάντια σε βραβεία και διακρίσεις

ενάντια σε συντάξεις και κρατικές επιδοτήσεις

ενάντια σε κάθε λογής τζουτζέδες κι αυλοκόλακες

παραγοντίσκους και τσανάκια

εξαίσιους χειροκροτητές

ενάντια στην εποχή της ξέφρενης προόδου και ευμάρειας

και στους κυνέρωτες του συρμού

αυτός ο πούστης ο διεστραμμένος

ομοφυλόφιλος ο κίναιδος

ο τοιούτος των καθωσπρέπει μικροαστών νοικοκυραίων

ο ευλαβικός προσκυνητής

όταν η κάβλα χτυπάει στα κόκκινα

ο ασυμβίβαστος

Όμως ο σπουδαίος κύριος Ντίνος

δεν γράφει πια ποιήματα

δεν συνομιλεί με τους ανθρώπους

δεν κάνει σχέδια για το μέλλον

ούτε θυμάται το παρελθόν

μέσα στην απόλυτη μοναξιά του

ευτυχής και πλήρης

αυτός ο απροσκύνητος Χριστιανόπουλος

ο ανυποχώρητος

και την αγάπη μας ακόμη δεν την θέλει

Η ΧΑΜΕΝΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ

Πάντοτε υπολόγιζα τη σκιά μου μεγαλύτερη

κάθε τόσο γύριζα πίσω το κεφάλι

και την παρατηρούσα

με ακολουθούσε

μα πάντα είχα τον φόβο

πως στην επόμενη γωνία

θα μ’ αφήσει και θα μείνω μόνος

όμως εκείνη μπαίνοντας στον σκοτεινό δρόμο

προσπέρασε μπροστά μου

πιο σκούρα πιο φαρδιά πιο βιαστική

ψάχνοντας την έξοδο κινδύνου

το ψυχρό φως της λεωφόρου

Τότε ξεπρόβαλλε μπροστά μας

ξαφνικά σαν όνειρο

κάποια γριά πουτάνα ξεδοντιάρα

παλιά καραμπαμπάμ στην πιάτσα

δεν την είχα ξαναδεί

χοντρή σταφιδιασμένη

ξεπεσμένη πια

και ολομόναχη

ούτε μια σκιά για συντροφιά

και ολόγυμνη

μόνο τα εσώρουχα φορούσε  

μαύρα με κόκκινη δαντέλα ξεθωριασμένα

και στα μωβ χείλη κρεμόταν το τσιγάρο

μου ζήτησε φωτιά μα δεν της έδωσα

της είπα ψέματα δεν έχω

δεν ήθελα να πληγώσει τη σκιά μου

όμως το κατάλαβε

Άκου να σου πω νεαρέ

είπε και τα μάτια της πέταξαν σπίθες

εγώ ήμουν κάποτε όμορφη αρχοντοπούλα

και ξακουστή καπετανέισσα

υπήρξα φοβερή και τρομερή

στα νιάτα μου

πάνω από τριακόσια καράβια αφέντευα

κι όλοι εχθροί και φίλοι

με σέβονταν και με υπολογίζαν

εσύ δεν είχες ακόμα γεννηθεί

μα δεν μπορεί

κάτι πρέπει να πήρε το αυτί σου

τώρα ζω εδώ στη στεριά

μονάχη στα σκοτάδια

χωρίς φανταχτερές φορεσιές

χωρίς πολεμιστές και ναύτες

εχθρούς και φίλους

δίχως τιμές και αξιώματα

τουλάχιστον όμως αυτός ο δρόμος μου ανήκει

τα πάντα όλα

κι εσύ μαζί και η σκιά σου

κι ο αναπτήρας βέβαια που έχεις μέσα

στο τσεπάκι σου

δωσ’ μου ν’ ανάψω γρήγορα

γιατί περιμένω και πελάτη

Την άκουγα προσεκτικά

και κάπως φοβισμένα

μα δεν την πίστεψα

σκέφτηκα πως η μοναξιά

και τα γεράματα

την είχανε τρελάνει

είχε αρχίσει να ξημερώνει

και εγώ έπρεπε να επιστρέψω γρήγορα

προτού βγει ο ήλιος

στον λάκκο μου

Δεν στον δίνω απάντησα

στην ξεπεσμένη πόρνη

πάρε τη σκιά μου καλύτερα