ΑΠΛΗ ΣΥΝΩΝΥΜΙΑ

Είχα χρόνια να περάσω απ’ την παλιά μου γειτονιά. Στην κολώνα το χαρτί έγραφε πως χτες πέθανε ο πατέρας. Η κηδεία θα γινόταν σήμερα το βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα. Μου φάνηκε παράξενο. Ήξερα καλά πως ο μπαμπάς έφυγε πριν από τριάντα χρόνια κεφάτος και χαμογελαστός. Επιπλέον, έγραφε πως δεν είχε απογόνους, δεν ήταν καν παντρεμένος. Ούτε συγγενείς είχε, ούτε φίλους, ούτε καν ηλικία. Τίποτα. Ένα αγγελτήριο θανάτου γυμνό και άδειο. Σίγουρα θα πρόκειται για απλή συνωνυμία, σκέφτηκα. Όμως, θα πήγαινα το βράδυ να το εξακριβώσω.

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Έψηνε καφέδες και χαμογελούσε

ευγενικός γύρω στα είκοσι

μπορεί και παραπάνω μα δεν του φαινόταν

είχε μάθει πλέον και δεν ρωτούσε

γαλλικό σκέτο καυτό

χειμώνα καλοκαίρι

κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο

αδιάφορα δήθεν

σε άσχετες στιγμές

με πλάγιες ματιές

ή μέσα απ’ τους καθρέφτες

και τη τζαμαρία

μα πάντα ανάμεσά μας

ο πάγκος

σε τέτοιες περιπτώσεις

δε χαϊδεύεις

δεν αγκαλιάζεις

δεν φιλάς

κοιτάζεις μόνο την ομορφιά

κι ας μη την χορταίνεις

οτιδήποτε άλλο

και ως σκέψη μόνο

είναι ιεροσυλία

κι όμως το βράδυ

τα λεπτά ρόδινα χείλη υγράνθηκαν

το κορμί ίδρωσε

τα ξανθά μακριά μαλλιά ανακατώθηκαν

η πλάτη γδάρθηκε

τα σεντόνια τσαλακώθηκαν επικίνδυνα

τύλιξαν τον αλαβάστρινο λαιμό

για άλλο ένα βράδυ

το θείο πρόσωπο

λερώθηκε αναίσχυντα

διαπράττοντας

ιεροσυλία