Καινούργιο φέρετρο η καινούργια μέρα
Ν.Κ.
Στο υπόγειο του Καρούζου οι τοίχοι είναι υγροί και ξεφτισμένοι, τα έπιπλα λιγοστά, ένα κρεβάτι εκστρατείας από τα χρόνια του εμφυλίου, ένα ερμάριο γεμάτο από βιβλία και αποκόμματα εφημερίδων, δυο ψάθινες καρέκλες, ένα μικρό τραπέζι. Ο κύριος Νίκος μένει μόνος στο υπόγειο και δεν δέχεται επισκέψεις, πλέον δεν είναι διαθέσιμος. Το ούζο του το πίνει σε πλαστικό κυπελάκι πάντα σκέτο -ξεροσφύρι και χωρίς νερό- και απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο βλέπει τα πόδια να περνούν ασπόνδυλα, χωρίς κεφάλια. Κάπου κάπου ένας κανελής σκύλος στέκεται στο πεζοδρόμιο και τον κατουρά, μα δεν δείχνει να ενοχλείται. Και όταν σκοτεινιάσει για τα καλά, αυτός, ο γιος του χάους και της νύχτας, φοράει το καλό του το κουστούμι και παίρνει αμπάριζα τους δρόμους και τα μπαρ ως το πρωί. Μόνο την Πέμπτη το απόγευμα κάνει μια εξαίρεση, ανοίγει το τάβλι και τον περιμένει. Ο Λοΐζος έρχεται πάντα αργοπορημένος, δίνει ένα σάλτο και μπαίνει μέσα απ’ το παράθυρο. Πίνουνε ούζα, καπνίζουν άφιλτρα και παίζουν πόρτες, πλακωτό και φεύγα, ατέλειωτες παρτίδες όλη νύχτα. Κάποια στιγμή ο Μάνος παίρνει την κιθάρα και παίζει το τελευταίο του τραγούδι ή πιο σπάνια κάποια ξεχασμένη μελωδία του Γιάννη Σεβαστιανού Μπαχ. Αυτός, πάνω στο τσιγαρόχαρτο, γράφει ένα ποίημα και του το χαρίζει. Παραπέρα κάθεται στη γωνιά του, σεμνός κι ακριβοδίκαιος, ο κυρ Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης. Πίνει αμίλητος το κρασάκι του και τους παρακολουθεί. Είναι ο αυτόπτης μάρτυρας, ο κριτής των τελευταίων ημερών, ο διαιτητής τους. Αυτός, ο ανοξείδωτος, που το πρωί, στο τέλος της κοπιαστικής ολονυχτίας, θα επικυρώσει το αποτέλεσμα.
Ισοπαλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου