ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, την λογική του κράτους

και την ηθική των συγγενών μου.

Αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους

και τους αναθεωρητές.

                                             

                                                                                 Μ.Χ.

Μόλις τέλειωσα το τελευταίο τεύχος του «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ», αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στον Μάνο Χατζιδάκι. Αν έλεγα ότι το διάβασα μονορούφι θα ήταν ψέμα. Τετρακόσιες και περιπλέον σελίδες δεν διαβάζονται μονορούφι. Ο Νίκος Γκροσδάνης, επιμελητής του αφιερώματος, έκανε θαυμάσια δουλειά με αγάπη και έρωτα για τον μεγάλο Έλληνα. Αν και άλλες φορές στο παρελθόν το «Οδός Πανός» έχει κάνει αφιερώματα στον Μάνο Χατζιδάκι, αυτό νομίζω ότι είναι το καλύτερο. Και στα εκατό χρόνια από τη γέννησή του θα είναι ακόμη καλύτερο! Ο Γιώργος Χρονάς θα θυμάται και θα ξαναθυμάται τον Μεγάλο μας Ερωτικό που όχι άδικα στιγμάτισε τόσους ανθρώπους που τον γνώρισαν προσωπικά, αλλά και πολλούς άλλους που «απλά» άκουσαν τις μουσικές του ή διάβασαν τα γραφτά του. Γιατί ο Μάνος δεν υπήρξε απλά ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης ή ένας μελωδιστής παγκόσμιας κλάσης. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας προοδευτικός διανοούμενος, πρόσωπο δημόσιο με συνεχείς παρεμβάσεις καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης που δεν μάσαγε τα λόγια του. Ήταν εκατό χρόνια μπροστά από την εποχή του, ντόμπρος και σταράτος, άντρας χίλια τα εκατό, σίγουρα πολύ περισσότερο απ’ όσους κατά καιρούς ασήμαντους και πλέον ξεχασμένους τον χλεύασαν και τον λοιδόρησαν οι έρμοι, όχι βέβαια για την εργασία του, ούτε για τις ιδέες του αλλά γιατί απλά αγάπησε τολμηρά και παράφορα το ανδρικό νεανικό σώμα, όπως ένας Σωκράτης ας πούμε ή ένας Ντα βίντσι, ή ένας Καβάφης και τόσοι άλλοι μεγάλοι άντρες τις ανθρωπότητας. Από καμιά εποχή δεν έλειψαν οι «τα φαιά φορούντες» ηθικολόγοι, μέτριοι σε όλα τους, βρωμεροί και τρισάθλιοι,  κομπλεξικοί, καβατζωμένοι στην δήθεν οικογενειακή τους θαλπωρή και στην ακόμα πιο δήθεν επαγγελματική τους καταξίωση. Όλοι αυτοί οι άτριχοι πίθηκοι που με τα ατροφικά τους εγώ στέκονται  κατά καιρούς τροχοπέδη στην πρόοδο του ανθρώπου. Μα η ιστορία προχωράει μπροστά με τις εξαιρέσεις, τους ελάχιστους, τους προορισμένους. Και ένας από αυτούς υπήρξε και ο μέγιστος Μάνος Χατζιδάκις. Ένας Έλληνας σοφός, εφάμιλλος των αρχαίων, και Μεγάλος Ερωτικός που όπως είχε γράψει και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι αναντικατάστατος. Η απουσία του στοιχίζει στην Ελλάδα της κρίσης, της αναξιοπρέπειας και της Χρυσής Αυγής, στην Ελλάδα της διαρκούς ξεφτίλας που στερείται σήμερα ελεύθερων φωνών, πραγματικών διανοουμένων με λογική και ευαισθησία. Που όταν πρέπει δεν θα μασήσουν τα λόγια τους και δεν θα σιωπήσουν.

Τέλος για μένα ο Μάνος Χατζιδάκις δεν υπήρξε μόνο ο μεγαλύτερος Έλληνας του εικοστού αιώνα ή απλά  ο πιο τρανός μελωδιστής του κόσμου.  Είναι και κείνο το μακρινό τρεμάμενο αστέρι του βοριά που φωτίζει το δρόμο μου τα βράδια, όταν γυρνάω κουρασμένος σπίτι μέσα από τα σκοτεινά και κακοτράχαλα δρομάκια της μοναξιάς και του έρωτα. Πάντα μόνος και λίγο πριν να φέξει.