ΚΑΥΤΕΣ ΚΟΤΣΙΛΙΕΣ

   Οι κοτσιλιές είναι καυτές και νερουλές. Το γνωρίζω γιατί είμαι παθός. Ήταν πριν από είκοσι πέντε χρόνια, το καλοκαίρι που τελείωνα το λύκειο. Μέσα σε ένα μήνα είχα γίνει τρεις φορές στόχος περιστεριών. Δύο στο σβέρκο μου επάνω και μια –απίστευτο και όμως αληθινό!-  μέσα στο αριστερό μου μάτι, πίσω από τα μεγάλα φώτο γκρέι γυαλιά μυωπίας που φορούσα εκείνα τα χρόνια. Ούτε αυτά δεν μπόρεσαν να με προστατεύσουν, μα ευτυχώς δεν έχασα το φως μου. Και ήταν τέτοιο το σοκ που για καιρό, περπατώντας στο δρόμο, αντί να προσέχω μπροστά μου τις επικίνδυνες λακκούβες και τις κακοτεχνίες,  κοιτούσα φοβισμένος τα ακροκέραμα των παλιών σπιτιών και τα ηλεκτροφόρα καλώδια, κάνοντας τους ανάλογους ελιγμούς. Μα αν σε είχαν βάλει στο μάτι, όπου και να περπατούσες κινδύνευες. Το ναρκοπέδιο δεν διέθετε λωρίδες διαφυγής. Πάντως η μάνα μου έλεγε πως είναι γούρι να σε χέζουν περιστέρια και ίσως να ‘χε δίκιο. Έτσι κι αλλιώς, από τότε, δεν ξανάφαγα καυτή κοτσιλιά στη μούρη, σημάδι πως η τύχη μ’ εγκατέλειψε δια παντός.

   Παρόλα αυτά τα περιστέρι μου είναι συμπαθή γιατί ομορφαίνουν την πόλη μας, ειδικά τις πλατείες. Και μου σφίγγεται το στομάχι όταν βλέπω κάποιο πατικωμένο στη μέση του δρόμου με τα φτερά ανοιγμένα,  έτοιμο να πετάξει, μα δεν πρόλαβε. Μια γκρίζα χαλκομανία στην μέση της ασφάλτου, κάτω απ’ τα αύννεφα του ουρανού, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, αρουραίους και ανθρώπους, όλα γκρίζα και μελαγχολικά, μα τόσο όμορφα.

   Τώρα τις καυτές κοτσιλιές τις πετάω εγώ. Είμαι ο μέγας κότσιλος του σύμπαντος, ένα γκρίζο πετούμενο του ουρανού που μετά από σαράντα τρία χρόνια απουσίας στην έρημο επιστρέφω σοφότερος και πλήρης, πετάω από πάνω μου τον μαγικό μανδύα, γίνομαι επιτέλους ορατός και όποιον πάρει ο χάρος, ίσως και μένα.

   Το ιστολόγιο θα περιέχει σύντομα κείμενα φαντασίας και πραγματικότητας, με την προϋπόθεση ότι θα κατανικηθεί η φυσική μου ροπή για τεμπελιά και ονειροπόληση και θα στρωθώ στη δουλειά. Χαρά  και εργασία λοιπόν, και πολλές καυτές κοτσιλιές στα άδεια μας κεφάλια.

   

Υ.Γ. Ποτέ δεν είπα τα σκατά των πουλιών «κουτσουλιές». Θεωρώ τη λέξη κακόηχη και αντιαισθητική, αδιαφορώ δε για την ετυμολογική της ρίζα και ιστορία.