ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

   Την τελευταία πενταετία η χώρα μας μπήκε ξανά σακατεμένη στη δίνη της ιστορίας. Δυστυχώς, στο τιμόνι της βρέθηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που την οδήγησαν στο σημερινό χάλι –έχει βέβαια και ο λαός τις ευθύνες του γι’ αυτό- συνασπισμένοι και υπάκουοι στις προσταγές των υπερεθνικών ελίτ και του ντόπιου ατροφικού κεφαλαίου, και με τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους υπηρέτες τους πάντα στον ρόλο μιας ψευτο-επιστημονικής και αντικειμενικής δικαιολόγησης της λιτότητας που εφαρμόστηκε, ως δήθεν αναπόφευκτος μονόδρομος (μείωση μισθών και συντάξεων, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας κλπ). Έτσι, οι πλούσιοι γίναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, στα όρια της εξαθλίωσης.

   Από τις αρχές του χρόνου, μετά τις εκλογές, η πολιτική κατάσταση του τόπου άλλαξε. Ο λαός για πρώτη φορά δεν φοβήθηκε και ψήφισε αριστερά, παρά την τρομοκρατία που του ασκήθηκε από τα ξένα και εντόπια συμφέροντα των αγορών. Τόσα χρόνια στον τρόμο της ανασφάλειας και της πείνας απέκτησε αντισώματα και ψήφισε  υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

   Η κυβέρνηση, παρόλες τις αντίθετες προβλέψεις και πρακτικές των προηγούμενων, δεν είπε ψέμματα και δεν πρόδωσε τον κόσμο που την εμπιστεύτηκε. Διαπραγματεύτηκε με θηρία και τέρατα, και παρόλο που δεν κατάφερε να φέρει μια συμφωνία, δεν ταπεινώθηκε. Γιατί, δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε, ο πραγματικός στόχος των ευρωπαίων δεν ήταν μια έντιμη συμφωνία αλλά η φθορά και η πτώση μιας αριστερής κυβέρνησης, που αποτελούσε ενοχλητική παραφωνία μέσα στην ευρωζώνη, προτού μάλιστα φτάσουν οι ισπανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Έτσι, πίστευαν ότι θα στείλουν ένα  ηχηρό μήνυμα προς τους λαούς για το ποιος κάνει πραγματικό κουμάντο. Η κυβέρνηση δεν λύγισε, ούτε ξεπούλησε τις ιδεολογικές της αρχές. Αποφάσισε το δημοψήφισμα με ουσιαστικό ερώτημα, πέρα από όσα ακούστηκαν εδώ κι εκεί, αν ο λαός συνεχίζει να την εμπιστεύεται στην διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους ή όχι. 

   Μέχρι την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος μεσολάβησε και πάλι μια απίστευτη τρομοκρατία, μέχρι και τις τράπεζες έκλεισαν. Όλοι, ευρωπαίοι, παλαιό πολιτικό σύστημα, καναλάρχες, βιομήχανοι και άλλοι βρέθηκαν απέναντι στην αριστερά και κινδυλογούσαν ξεδιάντροπα.

   Όμως, ο ραγιάς απέθανε! Το ΟΧΙ επικράτησε με μεγάλο και απρόσμενο ποσοστό. Ο ελληνικός λαός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους, για την ώρα τουλάχιστον, έντιμους και σοβαρούς αριστερούς, που δείχνουν έμπρακτα ότι αγωνίζονται για το καλό των λαϊκών στρωμάτων.

   Μα πέρα απ’ τις χαρές και τα πανηγύρια,  πλέον η ευθύνη της κυβέρνησης είναι ιστορική, όχι κατ’ ανάγκη για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Περιμένουμε από την αριστερά να παραμείνει σοβαρή και έντιμη γιατί γνωρίζουμε καλά ότι είναι η τελευταία μας ελπίδα. Αν αποτύχει κι αυτή, ή ακόμα χειρότερα μας προδώσει, τότε η επιστροφή των ζόμπι και των δεινοσαύρων θα είναι αναπόφευκτη. Και αυτή που θα φέρει στην χώρα την απόλυτη ερήμωση και καταστροφή.