ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Εκείνο το άγριο καλοκαίρι έφτασε το τέλος του κόσμου, η νέμεση. Με καύσωνα διαρκείας στους εξήντα βαθμούς κελσίου, λίγο μετά την έκλειψη ηλίου έγινε ο τρομερός σεισμός ισχύος δεκαπέντε ρίχτερ, ο μεγαλύτερος στην ιστορία του πλανήτη, και διάρκειας είκοσι λεπτών. Σκίστηκε ο φλοιός της γης σε χίλια κομμάτια, ενεργοποιήθηκαν τα ηφαίστεια, η λάβα τους έκαψε τα πάντα, οι πόλεις ισοπεδώθηκαν, οι ωκεανοί εξατμίστηκαν. Μα δεν έφταναν όλα αυτά. Ένας κομήτης, που φαινόταν εντελώς ακίνδυνος, βγήκε από πορεία του, συγκρούστηκε με τον πρώην γαλάζιο πλανήτη, στάχτη και σκόνη κάλυψε τον ουρανό, ο ήλιος χάθηκε από τα μάτια των ανθρώπων και των άλλων έμβιων όντων, τα πάντα ερήμωσαν, πάγωσαν και αφανίστηκαν. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Κανείς δεν γλύτωσε και κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε.

Την ώρα εκείνοι κάποιοι σεβαστοί εκπρόσωποι του βιολογικού είδους χόμο σάπιενς, κραταιοί του πλανήτη γη, όπως κάθε μέρα, δούλευαν, μοχθούσαν, μεγάλωναν τα παιδιά τους, έκαναν σχέδια για το μέλλον, γράφανε σημαντικά βιβλία και δημιουργούσαν σπουδαία έργα τέχνης, ονειρεύονταν χρήματα, σεξ και εξουσία, τιμές και αξιώματα, ασφάλεια και μακροημέρευση, δημόσια αναγνώριση και υστεροφημία. Όλα για το τίποτα.

Κάποιοι άλλοι, λίγο πιο έξυπνοι, απλώς περνούσαν τον καιρό τους χαζεύοντας εδώ κι εκεί, βολτάροντας στους δρόμους, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες, ολομόναχοι, θαυμάζοντας κατά περίπτωση τον λαμπρό ήλιο ή το ολόγιομο φεγγάρι, για πόσο άραγε ακόμη θα τα έβλεπαν, είναι σύντομη η ζωή και σκιά ονείρου ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και ζούσαν το τώρα σαν να μην υπάρχει αύριο, λες και ήξεραν, προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.

Τέτοια πράγματα έκαναν οι άνθρωποι τη στιγμή του μεγάλου αφανισμού, τότε που κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήσει. Όλα ανούσια, περιττά και άσκοπα. Όλα μάταια.