ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΣ ΓΡΑΦΙΑΣ 4

Θα ‘ρθει μια νύχτα και μεις θα λείπουμε

                                 Γ. Ρίτσος

Οι ποιητές της νύχτας είναι μαύρα πουλιά που ξαγρυπνούν σε καφενεία, ταβέρνες και πλατείες, ώσπου να τους βαρεθούν και τους πετάξουν έξω,  προάγγελοι του χάους -αργά ή γρήγορα θα φτάσει και στη δικιά τους αγαπημένη πολιτεία- προφήτες του ολέθρου, επίμονα αποτυχημένοι αυτόχειρες, σεσημασμένοι λογοκλόποι, πρεζάκηδες της ηδονής και του θανάτου, αθεράπευτοι ρομαντικοί, νοσταλγικοί μπεκρήδες. Δηλαδή μοναχικοί, ασήμαντοι και ξένοι. Γι’ αυτό κανείς πια δεν τους δίνει σημασία, ούτε μια τόσο δα γκριμάτσα αποδοκιμασίας, ούτε ένα σχόλιο δυσμενές, η αδιαφορία του πλήθους ολοκληρωτική και τελεσίδικη. Σαν να μην υπάρχουν. Σπάνια μόνο ακούγεται απ’ το βάθος του δρόμου κάποιο πνιχτό γέλιο, μια αλλόκοτη βρισιά ή ένα μακάβριο ρέψιμο που τους ξενίζει. Έτσι κι αλλιώς το ξέρουν κι οι ίδιοι, κανείς δεν τους χρειάζεται, από παντού περισσεύουν.

Όλη τη νύχτα γυρνούν εδώ και κει αλητεμένοι. Η πόλη τους φαίνεται μικρή, ασήμαντη, φτηνή, δεν τους χωράει. Κι όμως ποτέ δεν σκέφτηκαν να την αφήσουν, να φύγουν μακριά της. Έτσι γυρίζουν στα ίδια μέρη ξανά και ξανά κάνοντας όλο και μικρότερους κύκλους, για να καταλήξουν στο σκοτεινό λιμάνι, στην επικίνδυνη αποβάθρα ή σε κάποια ανισόπεδη γέφυρα στη μέση του πουθενά, την ώρα της απόλυτης γαλήνης, την ώρα της απέραντης λύπης, που και το φεγγάρι απ’ την ντροπή του έχει χαθεί. Σε λίγο τα πρώτα τρένα θα σφυρίξουν απειλητικά περνώντας πάνω απ’ τις διαβάσεις και τα καράβια θα λύσουν τα σχοινιά από τους κάβους. Τότε οι κουρασμένοι ποιητές δεν θα ελπίζουν πια σε τίποτα. Άλλη μια νύχτα θα έχει καταναλωθεί στην προσευχή, άλλη μια βάρδια σπαταλημένη στη μετάνοια. Ποτέ όμως στην ατιμία, τη βλακεία και το ψέμα. Η μόνη τους παρηγοριά.

Και με την πρώτη αχτίδα φωτός θα πετάξουν από πάνω τους τα περιβραχιόνια του πένθους, θα βουτήξουν  στα αφρισμένα κύματα και θα βυθιστούν αμέριμνοι στη λάσπη του βυθού και της σιωπής. Άλλη μια μέρα ο λαμπερός ήλιος θα θριαμβεύσει εις βάρος τους, χωρίς συμπόνια, χωρίς αιδώ. Προσωρινά. Μέχρι το άλλο σούρουπο, το αυριανό σκοτάδι, την καινούργια μάχη. Οι ποιητές της νύχτας θα επιστρέψουν.

*Το βιβλίο με τίτλο «ΑΓΡΥΠΝΙΑ» είναι μια ανθολογία ποιημάτων αυστηρώς προσωπική –θα ήθελα πολύ να τα είχα γράψει ο ίδιος!- και αφιερώνεται στον παλιόφιλο Παναγιώτη Σάββα, τελευταίο (και καλύτερο!) απόγονο της νύχτας. Θα κυκλοφορήσει με τον συνήθη τρόπο τον Ιανουάριο 2019, μόνο για φίλους.