ΦΘΑΡΜΕΝΗ ΚΑΣΕΤΑ

Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε

                                                                                            Φ. Πεσσόα

Ένας μοναχικός περίπατος, βράδυ απελπισμένο, σκοτεινό, χωρίς φεγγάρι, χωρίς αστέρια, ο μώλος  άδειος, ούτε ψαράδες με πετονιές, ούτε ζευγαράκια για ψιλοχαμούρεμα, ούτε πλοία αραγμένα στα πλάγια, ούτε λιμενόμπατσοι, τίποτα, και συ καθόσουν ζαρωμένος στο πέτρινο παγκάκι και κάπνιζες, κρύωνες μα περίμενες, άκρη άκρη εγώ στην προκυμαία, όρθιος με τα χέρια στις τσέπες, χάζευα τη μαύρη θάλασσα για ώρα, άλλη μια νύχτα αναποφάσιστος, έτσι έδειχνα μάλλον, γιατί ανησύχησες και ήρθες προς το μέρος μου, ρώτησες τι ώρα είναι, δεν είχα μα σίγουρα ήταν περασμένη, τα υπόλοιπα είναι γνωστά και θλιβερά, ανάξια λόγου, η ίδια χιλιοπαιγμένη κασέτα φθαρμένη στους αιώνες, οι ίδιες ψευδαισθήσεις, οι ίδιες υποσχέσεις, οι ίδιες ματαιότητες, μισά ψέματα, μισές αλήθειες, όλα πουλιούνται, όλα αγοράζονται, πάντα έτσι γινόταν, παζάρια, πληρωμές, συναλλαγές, αγοροπωλησίες, ο ήλιος θα βγει, το χαμόγελο θα ξεφτίσει, θα χαθούμε σαν τους βρικόλακες, στην πρώτη αχτίδα θα εξαϋλωθούμε, πάλι θα χωθούμε στους τάφους μας, απόγνωση, ο καθένας μόνος του, απελπισία, θα αλλάξουμε ψεύτικα τηλέφωνα, ερήμωση, ψεύτικα ονόματα, πόνος, ψεύτικα φιλιά, απογοήτευση, όλα μάταια, μάταια, αδιέξοδα και άδοξα τελειωμένα, δεν βγάζει πουθενά αυτό το πήγαινε έλα, το ξέρουμε κι οι δυο μα και τι να κάνεις, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, είπες, ίσως τα ξαναπούμε, να προσέχεις. Τώρα όμως δώσε μου πίσω τον μπερέ.