Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
Κ. Γώγου
Εμένα οι φίλοι μου είναι
μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών, σύρματα
στα χέρια σας, στο λαιμό σας, στα πρισμένα αρχίδια σας, αραπάδες που
σφουγγαρίζουνε τα φλέματα απ’ την άσφαλτο, σουγιάδες σε βρώμικα αδιέξοδα, με
σάπια δόντια και ξεθυμασμένα συνθήματα, μυρωδιές από κάτουρα και χαλασμένα
σπέρματα, καθιστοί με ανοιχτά πόδια στο πεζούλι της κυλιστής σκάλας, φαντάροι
με γυμνωμένα τ’ άγνωστα κεφάλια τους ερωτεύονται ομοφυλόφιλους, Κυριακή στην
Ομόνοια, στην Πατησίων, πάνω κάτω, πάνω κάτω, όλοι αδέξιοι και λυπημένοι
μπερδεύουνε τη γλώσσα τους, γεμάτα πύον τ’ αυτιά τους, γυρνούν ξυπόλυτοι,
κλείνονται στους καμπινέδες και κλαίνε χαμένοι στην αποτρόπαια μοναξιά της
γενικής συνέλευσης, εκσπερματώνοντας ουρλιάζουν, ούτε ένας, ούτε ένας. Πόσο νωρίς φεύγει
το φως απ’ τη ζωή μας, αδερφέ μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου