Η ΝΤΑΙΖΥ

Εδώ και τρεις μήνες η γάτα του αδερφού μου έχει εξαφανιστεί. Του νιαούρισε για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια, έξω από την πόρτα του, την λυπήθηκε και της έδωσε να φάει από το φαγητό του. Από τότε τον επισκεπτόταν καθημερινά, αυτός αγόρασε κονσέρβες και την τάιζε, είχαν καλή επικοινωνία, καταλάβαινε ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον από τους ανθρώπους την προτιμούσε. Μόνο καμιά φορά τον τσάντιζε και της έδινε καμιά σφαλιάρα καμιά κλωτσιά, ως εκεί. Όμως κάθε βράδυ είχε το φαγητό της, τον περίμενε στο πατάκι έξω από την πόρτα του να γυρίσει, όπως την πρώτη φορά, είχε μάθει την ανάσα του, το περπάτημά του, ήταν πιστή και τον καταλάβαινε, μου έλεγε, πιο πολύ απ’ τους ανθρώπους. Εγώ δεν είχα πολλά πάρε δώσε μαζί της, ούτε με σκυλιά ούτε με γατιά, γι’ αυτό και με φοβόταν κάπως, χωρίς να την έχω πειράξει ιδιαίτερα, δεν μου είχε εμπιστοσύνη. Το όνομα της το έδωσε κάποιο καλοκαίρι η ανιψιά μας, έτσι τυχαία και της έμεινε. Μέχρι τότε ο αδερφός μου την φώναζε απλά «ψιτ, ψιτ». Κατά καιρούς εξαφανιζόταν, για ένα μήνα το πολύ, πάει να γεννήσει μου έλεγε ο αδερφός μου, ας μη φούσκωνε η κοιλιά της, σίγουρα κάπου αλλού έβρισκε φαγητό, μα πάντα επέστρεφε και πάντα μόνη και εγώ του έλεγα πως πρέπει να ‘ναι στέρφα και λεσβία, τουλάχιστον ασέξουαλ, αδιάφορη για τα ερωτικά, δεν την είχα δει ποτέ με γάτο και την κορόιδευα, της έβγαζα τη γλώσσα και αυτή με κοιτούσε με απορία. Τώρα, εδώ και τρεις μήνες έχει εξαφανιστεί. Ο αδερφός μου περιμένει ακόμα να γυρίσει. Και όποτε τον πλησιάζουν άλλες γάτες με πονηρούς σκοπούς και του νιαουρίζουν, τις διώχνει μακριά.