Το καπηλειό
Η νύχτα είναι παγερή και σιγοψιχαλίζει
κι απ’ την απέναντι γωνιά το καπηλειό φωτίζει
Κι ένας απένταρος μπεκρής όξω απ’ το ταβερνάκι
συλλογισμένος κάθεται στο χαμηλό πορτάκι
Θέλει να μπει κι αυτός εκεί, ν’ αρχίσει και να πίνει
μα είναι φτωχό το καπηλειό και βερεσέ δεν δίνει
Θα σου φύγω με καιρό
Θα σου φύγω με καιρό
και δικό σου δεν θα είμαι πια παιχνίδι
στο ‘χω πει από καιρό, να σ’ αντέξω δεν μπορώ
μες στα χέρια σου να γίνομαι σκουπίδι
Κι αν μου κάνεις τον βαρύ
θα ‘ρθει η μέρα που πια δεν θα μου γουστάρεις
τώρα κάνεις τον βαρύ, μα θα ψάχνεις με κερί
μες στα κέντρα και στα μπαρ να με τρακάρεις
Θα τα’ αλλάξω το βιολί
θα ρεφάρω κι όπως πριν θα ‘μια στην πένα
θα τα’ αλλάξω το βιολί, και θα ντρέπομαι πολύ
να πονώ για μια γυναίκα σαν και σένα
Το κομπολογάκι
Φτωχό κομπολογάκι μου, σε είχα το μεράκι μου
συ μου πέρναγες την ώρα, πες μου τι θα κάνω τώρα
Σε αγαπούσα αληθινά, δε σ’ είχα δώσει πουθενά
όμορφο κομπολογάκι, μου ‘μεινες βαρύ μεράκι
Κι αν έχασα την γκόμενα, πάψανε τα δεδόμενα
τώρα έχασα κι εσένα, γράψ’ αλίμονο σε μένα
Σε όποια χέρια κι αν βρεθείς, πάλι εμέ θα θυμηθείς
που να βρω να σ’ αγοράσω, για να μη σε ξαναχάσω
Το παλτό
Χειμώνιασε κι ο μάγκας τουρτουρίζει
χωρίς παλτό στο κρύο που γυρίζει
μάγκα πως θα την περάσεις
και πως θα ξεχειμωνιάσεις
όλο το χειμώνα αυτό, θα γυρνάς χωρίς παλτό
Γιατί το παλτουδάκι που φορούσες
το πούλησες για κείνη π’ αγαπούσες
πες μου τι θα κάνεις φέτος
όλο το χειμώνα σκέτος
δεν το σκέφτηκες αυτό κι έμεινες χωρίς παλτό
Κι αν τύχει κάποια μέρα και τσακίσεις
και την παλιά ζωή την ξαναρχίσεις
μάγκα πρέπει να το ξέρεις
πως πολύ θα υποφέρεις
θα ‘χεις χάσει και τα δυο και αυτή και το παλτό
Ο λουλάς
Όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς
κοίταξε τριγύρω οι μάγκες, κάνουν όλοι τουμπεκί
Άκου που παίζει ο μπαγλαμάς και πάτα αργιλέ για μας
σαν θα γίνουμε μαστούρια, θα ‘μαστε πολύ προσεχτικοί
Κανένα μάτι μη μας δει και μας μπλοκάρουν δηλαδή
να μην βρουν καμιά αιτία και μας πάνε όλους φυλακή
Ο ψαράς
Γιατί δε με θες κυρά μου, επειδή είμαι ψαράς
είμαι λίγο αλανιάρης, σαν ψαράς και σαν βαρκάρης
και θαρρείς ότι με μένα δεν θα την περνάς καλά
Έχω μια μικρούλα βάρκα, με κουπιά και με πανί
και ψαρεύω κάθε βράδυ, μόνος με το παραγάδι
και τα ψάρια που θα πιάσω τα πουλώ στην αγορά
Κι αν ξυπόλυτος γυρίζω, μη με βλέπεις και γελάς
τη γυναίκα που θα έχω, ξέρω να τήνε προσέχω
και τα κέφια της να κάνω, μην κοιτάς που ‘μια ψαράς
Το οργανάκι
Ένα τόσο οργανάκι είναι το μπαγλαμαδάκι
σύρμα πάνω, σύρμα κάτω και τα δυο σ’ ένα σκοπό
Μπαίνει κάτω από το σακάκι, κι όταν παίζει τραγουδάκι
όμορφο ντουζένι έχει, φίλε μου, τι να σου πω
σύρμα πάνω, σύρμα κάτω και τα δυο σ’ ένα σκοπό
Να τα’ ακούσεις σαν χαράζει, σε μεράκι πως σε σφάζει
με το νύχι όταν παίζει το δικό του το σκοπό
όμορφο ντουζένι έχει, φίλε μου, τι να σου πω
Ο ναύτης
Ένα καράβι απ’ τον Περαία
έχει σαλπάρει για
μακριά
μα κάποιος ναύτης που είναι μέσα
το νου του πάντα τον έχει στη στεριά
Ο καπετάνιος ειν’ στο τιμόνι
κι άλλοι δουλεύουν στη μηχανή
κι ο ναύτης μόνος μπροστά στην πλώρη
αναστενάζει για μια μελαχρινή
Μα ο λοστρόμος πάει και του λέει
μη συλλογιέσαι κι ανησυχείς
πως έχεις δίκιο καταλαβαίνω
φουρτούνες τέτοιες περάσαμε και μεις
Καπεταναίοι και τόσοι άλλοι
λοστρόμοι, ναύτες, μηχανικοί
καθένας έχει και τον καημό του
έτσι είμαστ’ όλοι εμείς οι ναυτικοί
Θα γυρίσεις κάποιο δείλι
Θα γυρίσεις κάποιο δείλι, μα δε θα ‘μαστε πια φίλοι
όπως υπόφερα εγώ κι εσύ θα υποφέρεις
κι όταν με γυρεύεις που είμαι δε θα ξέρεις
Θα γυρίζεις τα βραδάκια, μες στα αμαρτωλά σοκάκια
και πάντα μόνη κι έρημη στους δρόμους θα νυχτώνεις
και θα μαραζώνεις που δε θα μ’ ανταμώνεις
Ότι είχες θα το χάσεις, δε θα ξέρεις που ν’ αράξεις
σαν βάρκα στον ωκεανό που δεν έχει τιμόνι
το παλιό μεράκι σου διπλά θα σε πληγώνει
Το ορφανό παιδί
Εγώ είμαι τα’ ορφανό παιδί, το παραπονεμένο
και μες στο μοναχό, γυρίζω το καημένο
Κι αυτό ακόμα το κρασί, που λένε πως ζαλίζει
όταν το πίνω μόνος μου, ορφάνια μου θυμίζει
Εγώ είμαι τα’ ορφανό παιδί με το μεγάλο πόνο
που αν πονώ ή χαίρομαι εγώ το ξέρω μόνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου