ΔΥΣΠΕΨΙΑ ΑΝΟΗΜΑΤΟΣ

Τι θέλεις να πεις σε τούτο το σημείο ποιητή. Δεν το καταλαβαίνω. Έμπα στον κόπο να μου εξηγήσεις. Μη βαριέσαι και μη μου κάνεις τον δύσκολο. Είναι και για το δικό σου καλό. Εδώ ακριβώς που σου δείχνω με το δάχτυλο. Στη μέση της σελίδας είναι το πρόβλημα. Στο σημείο μηδέν. Δεν βγάζω άκρη. Μου φαίνεται ακατάληπτο. Οι λέξεις άγνωστες. Το νόημα χάνεται. Πνίγεται στα αβαθή. Οι φθόγγοι ακούγονται ακατέργαστοι και ασυνεπείς προς τα γεγονότα. Δεν ανεβαίνουν απ’ το λάρυγγα. Μου ανακατώνουν το στομάχι. Έχω καούρες. Κάψιμο στα σωθικά. Δυσκολεύομαι να τους χωνέψω. Ίσως ένας εμετός να έφερνε τη σωτηρία. Να ήταν η λύση που τόση ώρα ψάχνουμε να βρούμε. Μα θα ήταν κρίμα. Πολύ εξευτελιστικό. Θα λέρωνε το σπουδαίο και βαρυσήμαντο βιβλίο. Το σπάνιο πνευματικό αγαθό του τόπου. Το ακριβό εμπόρευμα. Κι έχει τόσο όμορφο εξώφυλλο. Και μόνο γι’ αυτό του αξίζει το μέγιστο λογοτεχνικό βραβείο. Κάθε επιτροπή θα εκτιμούσε την καλαισθησία του. Θα έμενε έκθαμβη μπροστά στην τελειότητά του. Κι όμως εγώ ο αδαής δεν βγάζω νόημα. Μπερδεύομαι. Βασανίζομαι.

Ούτε νιώθω κάτι να με αρπάζει απ’ τα μαλλιά και να με εκσφενδονίζει με δύναμη μέχρι τον απέναντι τοίχο. Να με συγκλονίζει ολόκληρο. Να ταράζει τα ήρεμα νερά της παγωμένης θάλασσας μέσα μου που έχουν καταντήσει βούρκος. Να με φουρτουνιάζει. Ποιητή της κακιάς ώρας πρέπει ευθαρσώς να στο εξομολογηθώ. Όλα αυτά που γράφεις είναι μπούρδες και ασυναρτησίες. Δεν με ενδιαφέρει καν ότι κάποτε σου δώσανε και το νόμπελ. Τα βραβεία σου δεν αποτελούν εχέγγυα γνησιότητας και αξίας. Υπήρξες πονηρούλης και ψεύτικος. Αυτή είναι τελικά η γνώμη μου και πλέον δεν αλλάζει με τίποτα. Μαζί σου έχασα το χρόνο μου και σε τίποτα δεν ωφελήθηκα. Τουλάχιστον αν μου μιλούσες. Αν μου εξηγούσες. Αν μου έδινες ένα σημάδι. Ίσως τότε να σε θαύμαζα ξανά και να σε χειροκροτούσα. Να σου έλεγα πόσο σπουδαίος είσαι κι ότι έκανα λάθος και φάνηκα επιπόλαιος. Πάντως σε κάθε περίπτωση θα σου έβγαζα το καπέλο. Μόνο να μου μιλούσες έστω και για λίγο. Αυτό θα ήθελα. Εσύ σπουδαίε άνθρωπε των γραμμάτων. Μόνο να άκουγα για λίγο τη φωνή σου.

Δυστυχώς φίλε μου και μοναδικέ μου αναγνώστη δεν μπορώ να σου μιλήσω. Δεν δύναμαι να σου εξηγήσω. Να σε βοηθήσω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Ούτε και θέλω. Εδώ και χρόνια είμαι νεκρός και άταφος. Από αιώνες πεταμένος μέσα στην κόκκινη λάσπη του δικού σου βούρκου. Ίσως πάλι και να μην γεννήθηκα ακόμη. Ποιος ξέρει. Δεν είμαι σίγουρος. Και μένα κανείς δεν μου ‘χε δείξει κάποιο σημάδι. Όμως να μην ανησυχείς που δεν κατάλαβες τα μεγάλα νοήματα. Ούτε που δεν ένιωσες τα αβέβαια συναισθήματα της ποιήσεώς μου. Μόνο κάνε λιγάκι υπομονή. Όταν πεθάνεις. Όταν θα έρθει η ώρα σου. Τότε θα καταλάβεις και θα με συγχωρέσεις. Και μόνο τότε θα σου περάσει η δυσπεψία που έπαθες εξαιτίας μου. Ο θάνατος είναι ο μεγάλος δαμαστής θεραπευτής και απελευθερωτής.