Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης.

                                       Γιάννης Ρίτσος

Ο χαμός ενός νέου ανθρώπου είναι άδικος τραγικός και παράλογος. Αποτελεί ύβρη υπεροψία και μέθη. Όχι πλέον ενός αλαζονικού και χυδαίου θεού αλλά του πωρωμένου εξουσιαστή. Του πειθήνιου οργάνου της τάξης και της ασφάλειας. Του άβουλου και φοβισμένου μέσου ανθρωπάκου. Μέχρι να έρθει και η δικιά τους σειρά. Βλέπεις οι νέοι πολλές φορές είναι απρόσεκτοι και ζουν επικίνδυνα διψώντας για περιπέτειες αντιστάσεις και ανατροπές. Μα έχουν και ευαισθησίες ανώτερες αξίες και ιδανικά. Και οραματίζονται καλύτερους κόσμους. Πιο δίκαιους και  πιο ανθρώπινους. Δεν τους αρέσει η κοινωνία που μεγαλώνουν. Δεν τους χωράει. Τους πνίγει και θέλουν να την αλλάξουν. Μονομιάς κι αμέσως. Εδώ και τώρα. Είναι βιαστικοί παράφοροι  και ορμητικοί. Γι’ αυτό και κάποιες φορές μέσα στην παραζάλη τον οίστρο και την έξαψη της στιγμής σωριάζονται ευτυχισμένοι καταγής. Και πίσω μένει πάντα μια χαροκαμένη μάνα  να θρηνεί και να μονολογεί πάνω απ’ το άψυχο κορμί. Τη ζεστή ακόμα και όμορφη νεανική σάρκα. Το υγρό και παγερό μνήμα. Για μια ολόκληρη ζωή.

Πρόκειται για την αιώνια επιστροφή της αρχαίας τραγωδίας. Το ηδονικό ξύσιμο της παλιάς ανεπούλωτης πληγής της μαυροφορεμένης γυναίκας που μοιρολογεί τον αφανισμό του αγαπημένου της άντρα. Πατέρα αδερφού εραστή συζύγου και γιου. Ειδικά του τελευταίου. Του πιο αθώου και πιο όμορφου. Εκείνου που έβγαλε μέσα από τη μήτρα και τα σπλάχνα της. Μέσα απ’ την καρδιά της. Κομμάτι από τη σάρκα και την ψυχή της ήταν. Κι αυτός ο ακρωτηριασμός πονάει πιο πολύ. Ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι νέοι και οι όμορφοι θα συνεχίσουν να σκοτώνονται άσκοπα και άδικα. Ο χορός των γυναικών θα φοράει πάντα μαύρα. Και ο θρήνος της μάνας δεν πρόκειται να πάψει ποτέ. Τραβώντας τα μαλλιά της μέχρι να τα ξεριζώσει.