Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ (ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ)

Υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός. Ενσάρκωσε πάντα με μεγάλη επιτυχία πολλούς και απαιτητικούς ρόλους που συνήθως σκηνοθετούσε ο ίδιος ξεχνώντας όμως ή δεν πρόλαβε να παίξει τον εαυτό του. Σπατάλησε τη ζωή του αφιερωμένος στην εφήμερη τέχνη του. Αυτή ήταν η κλήση του και μόνο εκεί πάνω στο σανίδι ένιωθε ευτυχισμένος και πλήρης. Στην αρχή όταν ήταν νέος από καθαρό και τίμιο ιδεαλισμό γιατί μόνο μέσα απ’ τις ατέλειωτες πρόβες και παραστάσεις ανακάλυπτε και πίστευε ότι βελτίωνε τον εαυτό του. Βέβαια μεγαλώνοντας άλλαξαν τα κίνητρα οι προτεραιότητες και οι στόχοι. Πλέον έπαιζε για το χρήμα και τη δόξα. Τη φήμη και τη δημόσια αναγνώριση. Και στο τέλος καθώς πλησίαζαν τα γεράματα και η ώρα της οριστικής αποχώρησης δούλευε για την υστεροφημία του. Για να μην τον ξεχάσουν.

Το βράδυ στο τέλος της ημέρας πήγαινε για ύπνο κατάκοπος από τις συγκινήσεις μα πάντα μόνος. Δεν έκανε οικογένεια ούτε στενούς φίλους απόκτησε. Ούτε και συναισθηματικές σχέσεις ανέπτυξε. Οι έρωτές του ήταν σύντομοι και ευκαιριακοί. Χλιαροί και εφήμεροι. Σαρκικοί της μιας βραδιάς αφού στην πραγματικότητα ήταν ένας ματαιόδοξος νάρκισσος και τίποτα παραπάνω. Αγαπούσε μονάχα τον άγνωστο εαυτό του και την μεταμορφωμένη κάθε φορά μορφή του στον καθρέφτη. Δεν μπορούσε να δοθεί σε κανέναν άλλο. Ήταν περίκλειστος και θωρακισμένος στο υπερμεγέθες εγώ του. Ταγμένος στην τέχνη του έλεγε και γινόταν πιστευτός μόνο από τους αδαής που τον είχαν για θεό τους και τον προσκυνούσαν σαν ίνδαλμα. Ήξερε μόνο να υπογράφει αυτόγραφα. Ζούσε και ανέπνεε αληθινά μόνο μετά το τρίτο κουδούνι και μέχρι να κλείσει η αυλαία και τα φώτα της σκηνής. Και ήταν ευτυχισμένος.

Με τους συναδέλφους του είχε τυπικές σχέσεις αν και για κάποιους ένιωθε κάποια ζήλια πράγμα ανήκουστο για έναν ισόβιο πρωταγωνιστή. Πάντως δεν παρακολουθούσε παραστάσεις τους. Από την άλλη τους κριτικούς και τους δημοσιογράφους τους σνόμπαρε και τους υποτιμούσε. Τους θεωρούσε άσχετους και ακατάλληλους να κρίνουν την υποκριτική του δεινότητα και αξία. Να αναγνωρίσουν την αδιαμφισβήτητη υπεροχή του στο χώρο. Γι’ αυτό δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις αλλά ούτε και διάβαζε κριτικές. Δεν έκανε δημόσιες σχέσεις και έμενε έξω απ’ τα ψυχοφθόρα κυκλώματα της συντεχνίας. Πίστευε μόνο στο ταλέντο και την εργατικότητά του όπου μοναδικό και αδιάψευστο κριτήριο αποτελούσε το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Τίποτε άλλο.

Τώρα σε προχωρημένη ηλικία στέκεται στην είσοδο του θεάτρου που δοξάστηκε και χειροκροτήθηκε μανιωδώς ζητιανεύοντας το βλέμμα του φιλότεχνου και φιλοθεάμονος κοινού. Ίσως  και μια κουβέντα θαυμασμού για τις παλιές του επιτυχίες. Όμως κανείς δεν τον προσέχει. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει. Κανείς δεν του δίνει σημασία. Τον έχουν όλοι ξεχάσει. Από καιρό μπορεί να τον θεωρούν ήδη νεκρό. Τον προσπερνάνε όλοι αδιάφορα και βιαστικά ανυπομονώντας να απολαύσουν την καινούργια παράσταση. Να αποθεώσουν και να καταχειροκροτήσουν τους νέους ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς. Περιμένοντας να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι.