ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είναι μικροί ανώνυμοι συνηθισμένοι και ασήμαντοι. Άνθρωποι δικοί μας. Της διπλανής πόρτας της πολυκατοικίας της συνοικίας της γειτονιάς της πόλης. Πέρα απ’ το καλό και το κακό. Ούτε άγγελοι ούτε δαίμονες. Που κάνουν ότι μπορούν. Που προσπαθούν μονάχα να επιβιώσουν με σχετική αξιοπρέπεια κάτι που δεν είναι ούτε λίγο ούτε και εύκολο. Στέκομαι και τους παρατηρώ από μακριά κρυμμένος στη σκιά πίσω από τις γρίλιες και μέσα απ’ τις τζαμαρίες των καφενείων. Σίγουρα παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον και κάποια πρωτοτυπία ίσως τουλάχιστον για ένα αργόσχολο και περίεργο παράσιτο σαν και μένα. Αν και περνούν από μπροστά μου δίχως να με προσέξουν και να μου δώσουν λίγη σημασία σαν να είμαι αόρατος και σαν να μην υπάρχω. Και καλά κάνουν. Τίποτα δεν έχουν να ωφεληθούν από μένα. Ξένος μοναχικός διαφορετικός παράταιρος επικίνδυνος δίχως το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Δεν με ενοχλεί και άλλο που δεν θέλω να έχω την ησυχία μου. Τουλάχιστον δεν με κουτσομπολεύουν και δεν με σχολιάζουν αρνητικά. Όμως κι εγώ είμαι πολύ προσεκτικός. Φυλάγομαι και δεν τους δίνω τα χνότα μου ούτε αφορμές και δικαιώματα κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις. Καταγράφω λεπτομερώς τις ζωές τους τις μέρες και τις νύχτες τους τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις τους τις πανωλεθρίες και τα μεγαλεία τους. Δεν τους κρίνω πια. Τους αγαπώ τους σέβομαι και τους συμπονώ. Παρόλο που όποτε έχω τσαντίλες και νεύρα μου γυρίζουν τα άντερα έξω. Όμως μου μοιάζουν. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι αν και κάποιοι μονάχοι στο ζουμί τους. Όμως δεν έχει καμία σημασία. Είμαστε θνητοί και όλοι θα πεθάνουμε. Και μάλιστα το γνωρίζουμε πολύ καλά. Ας ελπίζουμε ορισμένοι σε κάποια άλλη ζωή και σε μια δεύτερη πιο ευχάριστη ευκαιρία. Όμως όλους θα μας σκεπάσει η σκόνη του χρόνου και σύντομα θα ξεχαστούμε. Κανείς δεν θα μας θυμάται. Κανείς δεν θα μας λυπάται. Κανείς δεν θα μας μνημονεύει. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Όλα μάταια. Όλα άσκοπα. Ο αναμάρτητος λοιπόν ας ρίξει πρώτος την κοτρώνα πάνω μας κι ας αστοχήσει.