ΟΙ ΓΗΙΝΟΙ

Όπου και να γύριζα μέσα στην πόλη η τσίκνα μού είχε πάρει τη μύτη μέχρι λιποθυμίας. Απ’ το πρωί όλοι είχαν βγάλει σχάρες με κάρβουνα στο δρόμο και ψήνανε κυρίως χοιρινά σουβλάκια πιο σπάνια χωριάτικα λουκάνικα και κάνα μπιφτέκι της κακιάς ώρας. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία των χασάπηδων. Σήμερα θα ξεπούλαγαν ότι σάπιο κρέας τους είχε ξεμείνει. Είναι πατροπαράδοτο έθιμο και πρέπει να τηρείται ευλαβικά. Έτσι λένε. Ο καιρός ήταν καλός και η μέρα ηλιόλουστη που ευνοούσε την περίσταση. Ακούγονταν μουσικές. Έπιναν κρασιά και μπύρες. Υπήρχε μπόλικο κέφι στην ατμόσφαιρα. Ο κόσμος γλεντούσε στους δρόμους και τις πλατείες.

Πέρασα και μπροστά από κάποια κρεοπωλεία. Αυτά ήταν οι ηθικοί αυτουργοί. Η ζήτηση ήταν  μεγάλη. Δουλεύανε πυρετωδώς κάθε μέρα μέχρι αργά το βράδυ. Κάνανε παραλαβές από τα σφαγεία.  Κρεμούσαν τα ψοφίμια στα τσιγκέλια. Γέμιζαν τα ψυγεία τους. Οι ποδιές και τα χέρια τους ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Μάλιστα ορισμένοι προετοιμάζονταν από τώρα για το μεγάλο πάσχα της χριστιανοσύνης. Την ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων. Οι τιμές είχαν πάρει τον ανήφορο  μα δεν είχαν παράπονο. Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα. Ευτυχώς ο κοσμάκης πλέον δεν πολυπιστεύει στην εκκλησία. Ακόμη και τις μέρες της αυστηρής νηστείας τρώει κρέας. Δεν το στερείται. Έτσι  λέγανε οι χασάπηδες και τρίβανε με ικανοποίηση τα χέρια τους. Κι ας πηγαίνει μετά να προσκυνάει τις εικόνες και να κοινωνάει σώμα και αίμα κυρίου. Έτερον εκάτερον.  

Περιφερόμουν εδώ κι εκεί δίχως αιτία και σκοπό κι ένιωθα σαν κακομοίρης. Ήμουν εκτός κλίματος. Περνούσα μεγάλη δοκιμασία μα έπρεπε να αντισταθώ στους πειρασμούς. Να δείξω τη δύναμη του χαρακτήρα μου και της θέλησης. Ότι μπορώ να πάω κόντρα σε συνήθειες μιας ολόκληρης ζωής και στα ήθη της κοινωνίας. Να αντέξω την οσμή της τσίκνας. Όπως κατάφερα να κόψω και το κάπνισμα που μου φαινόταν πιο δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο. Και τη ζάχαρη απ’ τον καφέ και τα γλυκά και να περιορίσω το αλκοόλ. Πάντα για κάποιο σοβαρό λόγο υγείας και ανωτέρας βίας βέβαια. Ποτέ οικιοθελώς. Μου τα λέγανε οι γιατροί κι εγώ τα πίστευα αφού μόνο εκείνοι ήξεραν το καλό μου. Όλα τα ευχάριστα της ζωής βλάπτουν. Αυτό ήταν το τελικό συμπέρασμα. Δεν γαμιέται. Όσο μεγαλώνουμε πρέπει να τα λιγοστεύουμε. Έτσι έλεγα στον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον πείσω να παραμείνει εγκρατής. Και να βάζουμε λίγη άσκηση στη ζωή μας καθημερινά. Μια ήπια γυμναστική του κορμιού που θα ωφελεί και το πνεύμα. Λίγο περπάτημα έστω που καθαρίζει και το μυαλό. Μια χαρά μού τα λέγανε οι ειδικοί. Μεγάλωνα κι έπρεπε να αλλάξω τρόπο ζωής. Για το καλό μου.

Μαζί με όλα τα άλλα εδώ κι έξι μήνες είχα αποφασίσει να γίνω χορτοφάγος. Να κόψω μαχαίρι την κρεοφαγία. Κυρίως τα χοιρινά.  Και τηρούσα ευλαβικά τον όρκο  που είχα δώσει στον εαυτό μου. Τη μέρα της μεγάλης μεταστροφής είχε δει τυχαία στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ για τους γήινους με την εκμετάλλευση και την κακομεταχείριση των ζώων που με συγκλόνισε. Σφίχτηκε το στομάχι μου. Αρρώστησα. Έχασα τον ύπνο μου κι έκανα μέρες να συνέλθω. Δεν περίμενα ότι ήμουν τόσο ευαίσθητος κι ότι θα με πείραζε τόσο πολύ. Το σοκ ήταν τρομερό. Είχα βάλει τα κλάματα σαν μικρό παιδί. Τα βασανιστήρια που έκαναν στα αθώα πλάσματα ήταν ασύλληπτα σε απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού και στέρησης. Ο πόνος τεράστιος. Η ακινησία και ο συνωστισμός. Τα θλιμμένα μάτια των αθώων κοιτούσαν τις κρυφές κάμερες των ακτιβιστών. Μάταια ζητούσαν κάποια βοήθεια. Ο γρήγορος θάνατος ήταν η μοναδική τους σωτηρία περιμένοντας τη σειρά τους μέσα στο σφαγείο. Και κάποια από αυτά έχουν υψηλή νοημοσύνη. Καταλαβαίνουν. Τα γουρούνια κυρίως. Πλέον γνωρίζω την κατάσταση. Δεν έχω καμία δικαιολογία και δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος και αδιάφορος μπροστά σε αυτή την κτηνωδία. Κατά καιρούς ξαναβλέπω το ντοκιμαντέρ στο ίντερνετ για να μην ξεχνώ. Να αποτυπωθούν στο κεφάλι μου οι εικόνες του αίσχους και της ντροπής. Κάθε φορά σφίγγεται το στομάχι μου και δεν μπορώ να κρατηθώ. Βουρκώνω και ξεσπάω σε κλάματα. Δεν μπορεί να το έχω παρακολουθήσει μόνο εγώ. Και άλλοι θα γνωρίζουν κι όμως μπορούν και τρώνε ακόμη κρέας. Πάντως όχι δίχως τύψεις και ένοχη συνείδηση. Με σφιγμένο στομάχι.

Περπάτησα πολύ. Γύρισα όλη την πόλη. Κουράστηκα και πείνασα. Μου άνοιξε η όρεξη. Το μεσημέρι γύρισα στο σπίτι κι έβαλα στο πιάτο μου μακαρόνια με κέτσαπ. Έκοψα και μια σαλάτα και κάθισα να φάω. Για παρέα άνοιξα την τηλεόραση κάτι να ακούγεται. Είχε ειδήσεις. Τον τελευταίο καιρό είχαν ξεσπάσει αρκετοί πόλεμοι και συγκρούσεις σε όλο τον πλανήτη με πολλά αθώα θύματα τους αμάχους τις γυναίκες και τα παιδιά. Επιπλέον τρομοκρατικές οργανώσεις έβαζαν βόμβες στα κέντρα των μεγαλουπόλεων σε ψηλά κτίρια και υπόγεια μετρό με πολλούς νεκρούς και τραυματίες αλλά και αιχμαλώτους που υπόβαλλαν σε φριχτά βασανιστήρια στο όνομα της πατρίδας και της θρησκείας. Κάπου αλλού άντρες αφέντες έσφαζαν στο γόνατο γυναίκες και παιδιά για την τιμή και την υπόληψη της οικογένειας. Όλοι προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Έτσι κι αλλιώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Οι ειδήσεις έλεγαν και άλλα νέα μα τα είχα ξανακούσει κι έτρωγα αμέριμνος το φαγητό μου. Όλα λοιπόν είναι μια συνήθεια. Μα ο δημοσιογράφος φαινόταν στεναχωρημένος και αρκετά προβληματισμένος από τα δυσάρεστα γεγονότα που ήταν γροθιά στο στομάχι του φιλοθεάμονος κοινού. Πλέον όλος ο κόσμος έχει καταντήσει ένα μεγάλο σφαγείο σχολίασε στο τέλος με νόημα. Κάνε μόκο ρε ηθικολόγε της κακιάς ώρας. Πάντα έτσι ήταν και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Δίχως πολλούς πιστούς νηστευτές και προσκυνητές. Με τα καθάρματα να κάνουν κουμάντο και τους πολλούς να λουφάζουν τρομαγμένοι στο λαγούμι τους. Μόνο μαμ κακά και νάνι. Και κανείς να μην νοιάζεται. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά παλιομαλάκα.